به نام خدا

هر سفری کمابیش سختی هایی داره اما سختی های سفر زیارتی در مقابل صفا و معنویتی که حاصل میشه ناچیزه. مشکلات بین راه، معطلی سر مرز، چانه زدن با گاری چیا که کاروانو محاصره می کنن، معطلی برای تکمیل شدن کاروان اتوبوس ها با اسکورت امنیتی، مشکلات منزل و هتل، قطع شدن پی در پی برق، سرو صدای موتورهای برق، نامطبوع بودن بعضی از غذاها، سردی آب و هوا در زمستون، بازرسی های پی در پی تا درب حرم و... همه و همه توی یه سفر سیاحتی معمولی شیرین خواهد شد چه رسد به سفر زیارتی و معنوی.

اولین چیزی که توی روستاها و شهرای عراق جلب توجه میکنه بعد از فقر و عقب ماندگی، آنتن های ماهواره بزرگ و کوچک روی بام ها و دیوارهای گلی و خانه های فرسوده است! شاید همین علت بی توجهی مردم عراق به اشغال کشورشون باشه. ذهن هایی که سرگرم تلویزیون های بیگانه است دیگه فرصت فکر کردن و مبارزه کردن نداره.

جاده ها علاوه بر اینکه باریک و قدیمیه، تابلو و علائم راهنمایی نداره یا خیلی کم داره. زمین ها اکثراً بایره، تو شهرها بی نظمی زیاد به چشم می خوره. نمونش سیم کشی های برق و تلفنه که مثلاً از وسط هر تیر چوبی تا بالاش سیم بسته شده و توی کوچه و کنار خیابون آویزونه، اونم نه دو سه رشته بلکه دویست سیصد رشته!

اکثر عرب ها فارسی هم یاد گرفته اند، بخصوص کاسب ها. توی نجف و کربلا ریال ایران اگر بیشتر از دینار عراق رایج نباشه کمتر نیست. داخل ضریح های مطهر فقط پول ایرانی به چشم می خوره.

متأسفانه حریم مقام ها و جایگاه های متبرک رعایت نشده و شکل بسیار زننده و نا جوری به خودش گرفته. مثلاً جاهایی که دستان حضرت ابو الفضل علیه السلام از بدن جدا شده و به "کف العباس" معروفه، جایی که حضرت علی اکبر به شهادت رسیده و جایی که حضرت علی اصغر به شهادت رسیده و غیره داخل کوچه ها و لابلای ساختمان ها قرار گرفته. و روی بعضی از اونا خونه ساخته اند. در حالیکه همه باید تو یک محوطه ی باز باشه تا وضعیت و موقعیت واقعه ی کربلا را برای زائران بهتر نشان بده.

امیدواریم به زودی مشکلات عراق برطرف و اتحاد بین مسلمین به خصوص شیعیان بیشتر بشه و رفت و آمد زائران راحت تر بشه.

انشاالله.

یه وبلاگم پیدا کردم که گزارش های تصویری مفصلی داره که مال پارساله ولی با چیزایی که من تجربه کردم چندان تفاوتی نداره. اینم لینکش